Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Ze wilde haar eigen uitvaart met me bespreken’
    Rate this post

    Na een aantal vragen over en weer en na een afspraak gemaakt te hebben, leg ik de telefoon neer. Ik leun even achter­over en blijf de zin maar horen: ‘Ik ben Chantal, 34 jaar, ik heb geen kinderen, maar wel een lieve partner waar ik voor mijn dood nog mee wil trouwen.’

    Het blijven ingrijpende telefoontjes en ik neem een ­denkmoment voor mezelf. Een moment waarin ik besef hoeveel moed Chantal heeft om de telefoon te pakken en mij te bellen. Ze heeft nog maar weinig tijd in handen, maar ze is wel op een realistische manier toekomstplannen aan het maken. Toekomstplannen: wie heeft ze niet? De één denkt in het groot, de ander denkt in het klein. Maar iedereen heeft dromen die ze willen waarmaken. ‘Droom je leven, leef je droom’. Zo luidt het gezegde, toch? Bizar als je dan nog maar 34 jaar oud bent… Chantal intrigeert me. De vraag om de uitvaart te bespreken voelde niet als een sluitpost of als een dingetje wat nog geregeld moest worden. Nee, het klonk als een toekomstplan, een doel waar ze naartoe wilde werken! En daarna wilde ze trouwen met haar grote liefde, Bob.

    Wanneer ik twee dagen later bij haar naar binnen stap, kijken twee waanzinnig mooie blauwgrijze ogen mij indringend aan. ‘Vind je het gek dat ik je belde?’ vroeg ze. Ze stak direct van wal: ‘Ik wil de mogelijkheden weten, het zelf regelen en kijken waar ik me prettig bij voel. Het moet niet zo stijf worden hoor, iedereen casual gekleed, net zoals mijn familie en vrienden bij mijn verjaardag zouden doen. Ook mogen ze een bloemetje meenemen: zonnebloemen en gerbera’s. Bij de koffie wil ik geen uitvaartcake, maar bitterballen! En o ja, een uitnodiging is ook nodig, dus heb je voorbeelden bij je? Dan kijk ik daar ook gelijk naar! De tekst heb ik al. Is het mogelijk dat ik mijn uitnodiging nog te zien krijg?’

    Alles schrijf ik op en wanneer ze stopt met praten en me vraagt: ‘Ben ik nog wat vergeten?’ leg ik mijn map op tafel en kijk haar aan. Ik complimenteer haar over het feit dat ze zulke duidelijke ideeën heeft over haar uitvaart. Dat ik het dapper van haar vind en ik bevestig haar, dat alles wat ze wil, haalbaar is. ‘Maar Chantal, nu jij. Hoe zie jij jezelf in dit geheel?’ vroeg ik haar. Er viel een stilte. ‘Wie verzorgt jou? Wil je hier thuisblijven of wil je naar mij toe, naar het uitvaartcentrum, waar je familie elke dag welkom is? Je kunt er ook voor kiezen om gelijk de kist te sluiten. Waar ben jij in dit geheel?’

    Zorg dragen voor jezelf, is zorg dragen voor de ander. Stilstaan bij jezelf is stilstaan bij de ander. Best wel ­confronterend, maar van groot belang bij het uitstippelen van nieuwe paden in de omstandigheden waarin jij je ­bevindt. Dat heeft Chantal me geleerd in het mooie gesprek dat we hebben gehad. Geëmotioneerd bekende ze me in de afronding van het gesprek, dat ze júíst nu wist dat er goed voor haar gezorgd zou worden in de keuzes die ze in dit alles had gemaakt. Een week later trouwde ze met haar grote liefde en de week daarop vloog ze weg uit haar toekomst.’

    – Mirjam Hamoen

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply