Weet je, soms weet ik het ook niet meer. Dan zit ik ineens vol twijfels, ben ik onzeker en blijf ik vragen stellen. Vind ik mijn baan nog leuk? Is wat ik doe wel nuttig of zinvol? Ook om mij heen zie ik mensen struikelen. Ze moeten zoveel van zichzelf en niks lukt 100%. Hun relatie staat op scherp, de opvoeding wordt niet ideaal, pubers blijken soms onhandelbaar.

Maar er gebeuren ook ingrijpende zaken. Er wordt bijvoorbeeld afscheid genomen van een lief mens, van gezondheid of werk. Vaak hoor ik: ‘Ria, ik trek het niet meer. Het is te veel, te zwaar.’ Mensen zijn net pakezels. We sjouwen wat af met al die pakjes van ongemak. Niets is zo funest als het rondlopen in een cirkel van twijfels en vragen. Van verdriet, angst en boosheid. Soms zware, bijna niet te dragen pakketten. Je gaat er niet mee naar een psycholoog, maar er met vrienden over praten is ook lastig. Zij geven vaak een goedbedoeld advies waarmee je niet verder komt.
Tegenwoordig gaan mensen in gesprek met een coach of counselor. Even je gedachten ordenen, vrijuit praten. Een plek waar écht geluisterd wordt zonder dat er direct wordt ingevuld of (goedbedoeld) geadviseerd. Een veilige plek waar je kunt praten over stress, rouw, verdriet, onzekerheid, relaties of gezondheid. Over lastige bazen en on-inspirerende werkplekken. Onze praktijk werkmetLef is zo’n plek. Door de gesprekken ga je anders kijken, ­anders voelen en denken.
Het zijn zinvolle gesprekken, concreet en toepasbaar voor het dagelijks leven, zodat jij weer verder kunt. Met minder pakjes; dat wens ik je toe.