Dat probeer ik mezelfsteeds maar weer te vertellen. Als ik schone schijn om mij heen zie, wil ik daar altijd graag in geloven. Mooie mensen in reclames, mooie mensen op Facebook, ideale gezinnen in de huizen om mij heen. Het kost wat levenservaring om daar doorheen te prikken en te weten dat het echte leven niet alleen maar fraai is. Want wat echt is, is wie jij bent en vooral ook hoe jij bent. In het mooie en in het lelijke. Conclusies trekken doet bijna iedereen veel te snel. Ik ook.

Deze week moest ik een geliefde vriendin begraven. We zagen het aankomen, maar dat maakt het niet minder verdrietig. Omdat zij, net als ik ooit, borst­kanker had, voel ik mij nederig. Ik mag het overleven. Zij niet. De oneerlijkheid van het lot.

Mijmerend blijf ik achter na de plechtigheid, op een bankje tussen de graven. Onze vriendschap overdenkend neem ik me voor om voor twee te leven. Ik beloof mijn vriendin in gedachten, dat ik in haar vrolijke geest zal handelen. En dat ik alles zal afmaken waar we samen aan begonnen zijn.De bomen zijn kaal en het is koud. Het klopt bij hoe ik me voel. Terwijl ik iets dieper in mijn jas kruip, hoor ik een vrouw roepen om haar Bob. Ik kan haar niet zien, maar haar roep komt rechtstreeks bij me binnen. Klaaglijk draagt haar stem over de graven. Ik voelmet haar mee. Wie zou Bob geweest zijn? Haar man? Haar kind? Haar grote liefde?

Omdat ik vind dat dit niet de plek is voor mij, sta ik op. Ik moet onder de levenden. Als ik langs de dame loop, roept ze nog eens om haar Bob en kijkt mij daarna schuchter aan. ‘Sorry’,mompelt ze, ‘ik ben mijn kat kwijt en ik geloof dat hij hier ergens rond loopt.’ Ik beloof haar glimlachend mijn ogen open te houden.