Meindert, de jongeman tegenover mij, maakt een gelukkige en energieke indruk. Die indruk blijkt te kloppen. Hij vertelt een relatie te hebben, waar hij superblij mee is. Er is veel liefde, ze praten veel en leren elkaar steeds beter kennen. Gaandeweg lukt het steeds beter om te leven met hun onderlinge verschillen.

Eén van die verschillen is de reden dat hij tegenover mij zit: hij wil graag kinderen, zijn partner zeker niet. Hij heeft ervoor gekozen de relatie met haar aan te gaan, met volledig commitment, en daarmee zijn kinderwens op te geven.

Wat nu? Hoe moet hij hiermee omgaan? Zijn hele volwassen leven heeft hij ernaar uitgekeken om een gezin te stichten, en nu neemt hij daar afscheid van. Wil ik samen met hem stilstaan bij de impact die deze beslissing heeft? Samen staan we erbij stil.

We komen al pratend een paar herkenbare overtuigingen tegen. Als je kiest, verlies je iets. Namelijk datgene wat je niet kiest. Dat je er zelf voor gekozen hebt, doet niks af aan dat verlies. Dus dat mag ook geen reden zijn om je gevoelens over de keuze te veroordelen of te bagatelliseren. Dan doe je jezelf tekort.

Een andere overtuiging is ‘dat het op een gegeven moment wel klaar moet zijn’. In het geval van Meindert: het kan goed zijn dat hij nu al, of misschien binnenkort, geen verdriet meer heeft van zijn besluit. En dat het op latere momenten zich alsnog aandient. Als de eerste baby’s van vrienden geboren worden. Als hij de foto’s ziet van een vriend die met zijn dochter haar eerste vis heeft gevangen. Als de eerste ouderparen grootouders worden. Verdriet is geen lineair proces. Het kan zomaar aangeraakt worden wanneer we het niet verwachten. En het is fijn als het dan weer even aandacht krijgt.

Meindert voelt zich op dit moment alleen maar blij. Hij is verliefd en hij ziet een toekomst voor zich waarin zij samen de vrijheid hebben om te doen wat ze willen. Hij verheugt zich erop. ‘Klopt dat wel’, vraagt hij mij, ‘dat ik geen verdriet heb?’ Ik heb daar geen antwoord op. We praten over emoties. Of Meindert in z’n algemeenheid in contact is met zijn emoties.

Het dagelijks leven biedt allerlei afleiding. Vaak hebben we het te druk of zijn we bang om te voelen. Sommigen van ons hebben als kind te weinig steun gehad op verdrietige momenten, en zijn gestopt met voelen. Dat is begrijpelijk. Verdriet is zwaar om te dragen en overschaduwt soms al het andere. Maar gevoelens horen bij ons; ze maken deel uit van hoe wij in elkaar zitten. Als je de verdrietige gevoelens niet hebben wil, het contact daarmee verbreekt, zul je op enig moment ook steeds minder fijne gevoelens ervaren. Wij kunnen niet selectief ‘niet-voelen’.

Als je weinig voelt, ervaar je het leven als saai en vlak. Soms ontwikkel je fysieke klachten. Emoties willen linksom of rechtsom gevoeld worden. Er actief een gewoonte van maken om in contact te zijn met je emoties, daar aandacht aan te geven en soms ook woorden aan te geven is goed voor ons. De stilte opzoeken, even niks doen. En je met regelmaat afvragen: ‘Hoe voel ik mij eigenlijk?’. Zo leren we onszelf steeds beter kennen, blijven we emotioneel gezond, en leven we ten volle. Dat is niet altijd leuk, maar wel fijn.

Meindert is tevreden over hoe hij dat nu doet. Samen zo een aantal conclusies trekken geeft hem rust.

Tot slot: wij maken allemaal in ons leven keuzes die gevolgen hebben in de toekomst. Soms zijn we bang om verkeerde keuzes te maken. Dat kan helemaal niet. Elke keuze die je maakt, maak je gebaseerd op de kennis die je op dat moment hebt, en de belangen en verlangens die op dat moment spelen. Daar moet je het mee doen, en voor gaan staan. Je kunt niet in de toekomst kijken. Misschien zullen er in de toekomst momenten zijn dat je bepaalde keuzes betreurt. Dat verdriet om wat je níet gekozen hebt zich aandient. Dat is een moment om te rouwen; niet om jezelf, of een ander, te verwijten dat je de verkeerde keuze zou hebben gemaakt.

Marije Zuidervaart

Over Marije
Marije Zuidervaart is coach, en relatie- en gezinscoach in Amersfoort.
Coaching kan helpen als er niet niet werkt in jouw/jullie leven of gezin. Marije werkt met gevoelens, gedachten en overtuigingen, en lichaamsgericht. Ze helpt als de communicatie is vastgelopen. Voor zover relevant plaatst ze je vraag in contextueel perspectief. Dat betekent dat er aandacht is voor dat wat je hebt opgedaan in je gezin van herkomst, en hoe dat kan herstellen.