Ze verloor haar borst, haar haren, wenkbrauwen, wimpers en uiteindelijk zelfs haar baan. Maar 5 operaties en 8 zware chemokuren kregen borstkankerpatiënte Hanna Beijerinck uit Oss niet klein. ‘Een dag na de chemotherapie ging ik hardlopen.’

De diagnose van de arts in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven was keihard. Hanna Beijerinck (49) uit Oss had borstkanker. Sterker: er zaten 3 agressieve tumoren in haar borst. De borst sparen was geen optie; een amputatie was de enige oplossing. ‘Dat die borst eraf moest, vond ik niet eens erg’, blikt Beijerinck terug.
‘Drie tumoren? Weg met die borst! Ik hoefde dat ding niet meer aan mijn lijf.’

Na de amputatie volgden nog 4 operaties en 8 chemobehandelingen, en zat ze een jaar lang aan de herceptin, een medicijn om tumorcellen te bestrijden. Een zwaar traject van in totaal anderhalf jaar. Maar de Brabantse sloeg zich er opvallend fris doorheen.
Zelfs direct na de chemokuren – vaak een ware aanslag op het lijf – voelde ze zich nog opvallend fit. ‘Na de eerste vier kuren ben ik een dag later nog gaan hardlopen. Later in het traject lukte me dat niet meer, maar ik heb me – op de herstelperiodes na de operaties na – nooit ziek hoeven te melden voor mijn werk.’

Pruik
Maar hoe fit ze naar omstandigheden ook was, Beijerinck
werd wel dagelijks keihard geconfronteerd met haar ziekte. Op de plek waar eerst haar borst zat, zat ineens een prothese en haar haren, wenkbrauwen en wimpers waren verdwenen. Maar ook daar sloeg ze zich opvallend stoer doorheen. ‘Pruik op en doorgaan. Zo ging het een beetje. Stoer? Ach, dat ging allemaal vanzelf. Tijdens alle behandelingen denk je maar aan één ding: overleven. Toen alles achter de rug was, kwam de grote psychische klap. Huilen, angsten, noem maar op.
Dat was een moeilijke tijd.’

Totale paniek
Maar ook in deze periode kon ze bij het Catharina
Ziekenhuis terecht. ‘Ik liep in de bossen met mijn honden toen ik volledig instortte. Totale paniek. Ik wist me geen raad en heb het ziekenhuis gebeld. Ik dacht dat ik ze misschien tot last zou zijn. Maar nee, hoor. Ze maakten direct alle tijd voor me vrij en hebben me door de telefoon weer uit de put gepraat. Fantastisch.’

Geen straf
Inmiddels gaat het ontzettend goed met Beijerinck.
De komende jaren komt ze in principe alleen nog naar het ziekenhuis voor controles. Maar hoe gek het ook klinkt: het is absoluut geen straf om weer door de bekende ziekenhuisdeuren van het Catharina Kanker Instituut te lopen. ‘Ik heb bewust gezocht naar een ziekenhuis dat gespecialiseerd is in borstkanker. Maar niet alleen de medische zorg was super, ook het gevoel dat ik er kreeg was fantastisch. Alle keren dat ik geopereerd werd, leek het wel of ik een hotel was. Voor mij nooit meer een ander ziekenhuis. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik van plan ben daar heel vaak te komen, haha.’