Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Sorry, ik heb geen goed bericht…
    Rate this post

    Stel je voor dat je dit bericht van krijgt van een arts… Dit overkomt tientallen mensen per dag. Jong of oud, klein of groot, dik of dun, arm of rijk, bekend of niet bekend, geliefd of niet geliefd. Kortom: dit kan ieder mens overkomen. En dan staat de wereld even stil, zakt de bodem onder de voeten vandaan. Vaak heeft iemand er al stiekem rekening mee gehouden dat dit wel eens de boodschap kon zijn, maar toch: hoop doet leven. En hoe dunner het levenskoordje, hoe sterker het wordt!

    Maar goed, dan sta je daar. En dan? De rit naar huis is vaak onwerkelijk. Vragen komen boven: ‘Hoe moet ik het mijn gezin of familie vertellen? Mijn vrienden, kennissen, collega’s?’ En ondertussen raast het verkeer gewoon door, alsof er niets aan de hand is. Terwijl jouw leven op z’n kop staat en bij jou de wanhoop langzaam binnendruppelt. Vanaf het moment van het bericht hangt dit als het zwaard van Damocles boven je hoofd en moet je een weg zien te vinden die bij je past. Want dat is volgens mij het meest belangrijk. Zoveel soorten mensen, zoveel soorten gedrag. Maar op dat moment is het cruciaal hoe je de draad weer oppakt.

    De een gaat vechten als een leeuw. Deze persoon wordt lekker eigenwijs en gaat de artsen laten zien dat deze ongelijk hebben. En dat er nog heel wat goede periodes te verwachten zijn. Alle behandelingen worden ondergaan, soms tegen beter weten in. Maar als het gevecht toch verloren wordt, is alles op alles gezet.

    De ander legt zich erbij neer, accepteert het zoals het is en denkt dat het zijn tijd wel zal duren. Behandelingen prima, maar niet ten koste van. Nog een ander wordt boos, ­wanhopig of depressief. ‘Waarom ik?’ is dan vaak de vraag. Feit blijft, dat je op dat moment alles uit de kast moet halen om het gat onder je dicht te gooien, weer bij je positieven te komen en te gaan kijken hoe jouw verdere levensloop eruit gaat zien.

    En dat hoef je vaak niet alleen te doen. Er zijn, ook soms vanuit onverwachte hoek, zoveel mensen die je daarbij willen helpen. Daarom is het ook zo belangrijk dat je dit, als zieke, tot een bepaald niveau accepteert en waardeert. Je hoeft niet alle goedbedoelde raadgevingen op te volgen. Je hoeft niet op je knieën om je dankbaarheid te tonen. Je hoeft niet mensen te troosten. Laat ze jou troosten! Maar laat de warme deken van hulp, liefde en vriendschap over je heen komen.
    En denk ook eens aan de (eventuele) partner of andere ­gezinsleden. Vaak wordt er gevraagd hoe het met de ‘­patiënt’ is, maar ook zijn of haar directe omgeving is belangrijk. Zij moeten de klap ook opvangen, machteloos toezien hoe hun dierbare moet vechten tegen alles wat fout gaat. En, in het ergste geval, hoe zij in al hun ­wanhoop moeten toezien dat er afscheid genomen moet worden.

    Maar vergeet niet van al het goede dat er nog komt, te genieten. Hoe klein of kort het moment ook is. Mijn moeder zegt altijd: ‘Een mens lijdt het meest van de angst die hij vreest’. Dus verlies geen energie aan te veel negatieve zaken. Probeer, hoe dan ook, te allen tijde het mooie en de zonzijde te zien. Dan kan het zijn dan er in de loodzware periode ook heel veel moois te beleven valt. En als, ja als er dan toch een einde komt aan het leven, kan er worden teruggekeken op veel liefde en goede dingen. Zodat er mooie herinneringen mogen zijn, waardoor het verder gaan zonder een geliefd persoon net een ietsje pietsje draaglijk wordt. En er met een lach en traan naar gekeken mag worden. Want liefde bindt. En goede herinneringen kan niemand van je afnemen. Nooit niet.

    En dat is wat ik dan bij een uitvaart aan de belangstellenden vanuit de nabestaanden mag meegeven: een mooi en goed afscheid van een bijzonder persoon. Die tot het laatste moment genoten heeft. En dat je er zo afscheid van mag nemen. Want een goed afscheid helpt je echt verder.

    Maar tot die tijd: geniet! Lach, zing, dans, mopper, wees een beetje eigenwijs, toost op het leven en op elkaar. Proost!
    – Birgit Boer

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply