‘Weet u wat ik zo graag zou willen?’ ‘Nou?’ ‘Een dag zonder pijn.’

Ik ben in gesprek met een man. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met een ernstige ziekte, waardoor hij erg veel pijn lijdt. Tijdens eerdere gesprekken heeft hij verteld over zijn vrouw, met wie hij meer dan 40 jaar getrouwd is. Over zijn kinderen en kleinkinderen. Dat zijn de mensen voor wie hij het doet. Voor wie hij het vol weet te houden.

De laatste tijd lijkt het echter wel alsof zijn draagkracht afbrokkelt. Hij kan het allemaal niet meer zo goed aan. Als ik hem begroet met de vraag hoe het nu gaat, zegt hij dat het nog slechter is dan gisteren. Hij weet niet meer waar hij de fut vandaan moet halen. Hij begint zachtjes te huilen en als ik mijn hand op de zijne leg, vertelt hij dat hij zo verlangt naar een dag zonder pijn.

‘Van de week werd ik wakker’, vertelt hij. ‘Ik dacht: wat is het toch stil… Wat lig ik hier ontspannen? En toen realiseerde ik me dat ik helemaal geen pijn had. Ik werd me daarvan bewust en kon er zo’n 30 seconden van genieten. En toen kwam het weer. Ik ben helemaal geen gelovig mens, helemaal niet, maar dát gevoel!’ Een glimlach breekt door zijn tranen heen. ‘Bijna een transcendente ervaring’, zeg ik. ‘Een hemels gevoel.’ Samen zwijgen we nog een tijdje. We staan even stil bij dat hemelse gevoel dat er van de week was. En bijna is het er weer, heel even. Bijna.

Het zit ‘m soms in een portie rendang

Het gaat al een tijdje niet goed met mevrouw. Haar hele leven is ze een doorzetter geweest, maar tegen deze ziekte valt niet op te boksen. De behandelingen slaan niet aan en ze kan het ook niet meer opbrengen om ze te ondergaan. Het plan is dat ze met terminale zorg naar huis gaat en tot dat geregeld is, blijft ze bij ons. Niets hóéft meer: niet de ingreep waar ze zo tegenop zag, niet de nutridrink die ze niet weg te krijgen vindt.

Ik vraag of er nog eten is waar ze wel zin in heeft. Haar nichtje dat naast haar bed zit en zij kijken elkaar aan: Indonesisch eten. Het water loopt haar in de mond van al die lekkere gerechten. Daar zou ze nog wel zin in hebben. Niet een vol bord, maar gewoon om te proeven en de geur op te snuiven. Ik weet dat er op donderdag vaak bami of iets anders ‘exotisch’ wordt gemaakt in de keuken en vertel mevrouw over de goddelijke rendang van onze keuken. ‘Ik houd me warm aanbevolen’, zegt ze.

Terug op mijn kamer bel ik de kok. Helaas, er staat morgen iets anders op het menu en hij heeft niet de ingrediënten om dit gerecht voor mevrouw te maken. Net als ik bij haar bed sta om haar dat te vertellen, belt de kok terug. ‘We gaan rundvlees bestellen en morgen krijg mevrouw haar rendang.’ Ik steek mijn hand al in de lucht en mevrouw kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Ze gaan het morgen voor u maken!’ Mevrouw en haar nichtje glimmen. Op zo’n moment ben ik zó trots dat ik in het Rode Kruis Ziekenhuis werk. De kracht van een klein ziekenhuis zit ‘m soms in een portie rendang.

Met grote dank aan kok Marco Vos en de keuken van het Rode Kruis Ziekenhuis.

De geestelijk verzorgers van het Rode Kruis Ziekenhuis helpen patiënten om te gaan met hun ziekte of de gevolgen van een opname in het ziekenhuis. Deze gesprekken kunnen over het geloof gaan, maar dat hoeft zeker niet. De geestelijk verzorgers houden een blog bij over de bijzondere dingen die ze tegenkomen binnen het ziekenhuis.