Wat is ‘reflectie’? Het nadenken over een gevoel, gebeurtenis of eigen handelen. Hoe heb ik dit aangepakt en wat vond ik ervan? Wat heb ik goed gedaan en wat had ik anders kunnen doen? Vandaaruit krijg je nieuwe inzichten en heb je iets (nieuws) over jezelf geleerd. Maar hoe doe je dat dan? We leven in een maatschappij waarin alles zó snel gaat. Daarin is helemaal geen tijd voor reflectie. Want zodra je ’s avonds in bed ligt, wil je alleen maar slapen. Tót het moment waarop dat niet meer lukt en je alleen maar ligt te draaien en te woelen.

In mijn dagelijks werk ben ik actief als ambulant begeleider bij gezinnen waar autisme een rol speelt. Een aantal voorbeelden van vragen die voorbijkomen, zijn ‘Waarom komt mijn zoon zo boos en opgefokt in huis en krijg ik alles op mijn bordje?’, ‘Nou, bij jou doet hij dat nou nooit! Praat jij eens met hem!’ en ‘Waarom moet ik dingen tien keer herhalen en komt er dan nog steeds niets van terecht?’. Het doet wat met je als ouders, het laat je niet los en het kost je heel veel energie. En daar kom ik kijken, vaak al jaren meedraaiend en meekijkend in een gezin. ‘Paula zal het wel weten!’

Samen kijken we ernaar. Ons verstand weet wel waardoor het komt. Want als je dagelijks met autisme te maken hebt, weet je dat onduidelijkheid, geen of mindere structuur of uitzonderingen op regels ineens voor onrust gaan zorgen. Die onrustige gevoelens bij je kind maken iets in je los. Je wil je kinderen niet zien worstelen, maar zien dat ze zich prettig voelen. Je gevoel zegt dat je nog iets meer je best moet doen om je kind zich prettig te laten voelen. Dus je gaat nog meer geven, want voor je kinderen doe je alles, toch?

Hoewel het niet mijn kinderen zijn, geef ik heel veel om alle kinderen die ik begeleid, net als de ouders die dit leerproces doormaken. Ik vind het geweldig om te ‘zorgen’ en iets te kunnen betekenen voor anderen. Als ouders wat meer tijd voor zichzelf kunnen creëren om het dagelijks leven beter vol te houden, dan doe je dat toch? Ik ben niet veel anders dan die ouders, want ik wil ook het allerbeste voor de kinderen én hun ouders. Maar wie zorgt er dan voor dat ík tijd voor mezelf kan creëren, net als dat ik die ouders geef?

Het is mijn grootste struikelblok, mijn leerproces van dit hele jaar. Vermoeid, slecht slapen, druk, onrustig, veel migraine. Mijn verstand weet al heel lang dat ik minder moet gaan werken. Mijn gevoel wil lange tijd niet mee. Het zal betekenen dat ik minder ga geven en dat voelt voor mij als falen. Ik kom langzaamaan steeds meer tot het besef dat ik wat beter voor mezelf moet zorgen. Dat ik de ouders en de kinderen echt van goede zorg kan voorzien, als ik eerst voor mijzelf ga zorgen. Hoe die tijd voor mijzelf eruit gaat zien, weet ik niet. Dat is het grote onbekende. Ik ga het voor nu maar accepteren en ervaren. Mijn gevoel is nu in lijn met mijn verstand en daar moet ik nu naar handelen.

Paula Geerdink