Mensen hebben grenzen, zowel psychische als fysieke grenzen. Na zuurstof, vocht en eten is de aanraking van deze grenzen van groot belang voor de mens om te kunnen leven. Zonder aanraking van de grenzen kwijnt een mens weg.

Onder psychische aanraking vallen onder andere communicatie en samenzijn. Onder fysieke grenzen valt de huid, het grootste orgaan dat we hebben, maar ook de aura. Mensen die in een isolement terechtkomen, zullen zich ongelukkig voelen door het gemis van de aanraking, minder vitaal geraken en daarmee ook vatbaarder zijn voor ziektes.
Wanneer mensen elkaar fysiek aanraken, wanneer er huid-op-huidcontact is, gebeurt er ook iets in ons energieveld en ervaren wij onszelf. Soms is dat vervelend, iemand die je ongevraagd aanraakt, hoe onschuldig het soms ook is, en soms ervaren we het als zeer prettig. Hoe dan ook: we voelen dat we leven, dat we bestaan. Uiteraard zoeken we naar de prettige aanraking. Hoe intenser de aanraking, hoe liefdevoller deze plaatsvindt. Hoe intiemer deze is, des te meer ervaren we: ‘ik ben en ik ben betekenisvol’. Wat te doen als je niet in een relatie zit waarin je regelmatig liefdevol en intiem (en hier bedoel ik niet ‘intiem’ in de zin van ‘seksueel’, maar werkelijk ‘intiem van hart tot hart’) aangeraakt wordt? Dan boek je een massage bij een liefdevolle masseur, die je kan laten voelen dat je bestaat, dat je er mag zijn, dat je het waard bent liefdevol, intiem in verbinding met het hart, aangeraakt te worden.
Een masseur die weet dat een goede massage niet uitsluitend bestaat uit geleerde technieken toepassen, maar juist zijn hart en ziel erin legt om je de meest liefdevolle aanraking in diepe ontspanning te laten ervaren.