Vele jaren hoorde ik bij Verloskundigenpraktijk  Doevendans de verhalen over A Sister’s Hope.  De stichting zamelt geld in voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker. Het geld gaat rechtstreeks naar het onderzoeksteam. Elke deelnemer verzorgt de benodigde bijdrage en loopt vervolgens twee dagen 20 kilometer. Verloskundige Rebecca komt elk jaar vol verhalen terug.

De stichting spreekt me vanaf de eerste kennismaking aan. Wat een vechters zijn het: vrouwen met borstkanker. In alle leeftijdscategorieën komt borstkanker voor. Jonge moeders zien wij het meest en wat zijn de verhalen schrijnend. Als psychosociaal therapeut en counsellor (In Animo Counselling) werk ik in de Verloskundigenpraktijk. Hier hoor ik vele verhalen en zie ik zóveel mensen. Wat maken we soms veel mee in een leven en wat kun je op zoek zijn naar je eigen wijze weg.

Samen oefenen
Ik besluit Rebecca te vergezellen tijdens haar tocht.  We oefenen door te wandelen met collega’s, vrienden, vriendinnen en familie. Soms lopen we met een heel gemêleerd gezelschap door de natuur. We krijgen kilometers in de benen en bespreken onderweg evenzoveel onderwerpen. De natuur gaat haar gang en wij genieten van elke tocht, al hopen we steeds op mooi weer. De twee hoosbuien die we over ons hoofd kregen, deden de pret en het enthousiasme om ons doel te bereiken niet veranderen maar de zon maakt ons letterlijk en figuurlijk warm voor de tocht: twee dagen  20 kilometer per dag wandelen voor het goede doel.

Seize the day
We worden gesponsord en we zien het bedrag gestaag groeien. Het inleggeld van € 750,- per persoon is binnen en er ontstaat zelfs de mogelijkheid dat er nog iemand mee kan lopen. Collega-verloskundige Renate rent de marathon van New York met gemak en besluit de route met ons mee te lopen. Wij vinden het geweldig dat ze ons team ‘Seize the day’ versterkt.

Shirts worden in ontvangst genomen, de laatste mails met instructies worden ons toegestuurd en dan is het ineens  3 oktober. Om 9.00 uur stappen we gedrieën in de trein naar Amersfoort. Bij aankomst lopen we naar het plein dat is ingericht voor iedereen die deelneemt aan A Sister’s Hope. Mensen omhelzen elkaar, voor sommigen is het weerzien bijzonder.

De verhalen in mijn hoofd draaien overuren. Ik zie vrouwen, soms in een rolstoel, met een erg kort kapsel of infuus maar ook jonge kinderen en mannen lopen mee. Ieder heeft hier zijn of haar eigen verhaal. Indrukwekkend.

Warming-up
Na een warming-up gaan we onze eigen kilometers ­tegemoet. Een prachtige wandeling, overal duidelijk ­herkenbaar gemaakt door de linten van A Sister’s Hope.  De linten verbinden ons van Amersfoort naar Utrecht.  Al pratend met elkaar of met jezelf lopen we van post naar post. Elke 5 kilometer is er een broodje, drankje, fruit of ­lekkernij. Zo is de finish van de eerste dag ineens een feit.
Bij aankomst lijkt het een feestje: slingers, banners, ­vlaggetjes. Fysiotherapeuten helpen je bij de ongemakken die je hebt opgelopen in lijf en leden, het medisch team is er voor blaren en andere gevaren. Na een goede nacht begint dag twee wederom met een vrolijke warming-up. Al ligt mijn basis meer bij ballet, zo is te zien aan de foto’s. We doen ons best en starten vol goede moed aan wederom 20 kilometer.

‘Loop voor mij’
In mijn familie zijn er mensen gestorven aan kanker, zijn op dit moment ziek of zelfs genezen. Redenen genoeg om te lopen. Op de tweede dag rent een vrouw ons tegemoet: hardloopschoenen, sportief outfit, jong. Ze vraagt: ‘Lopen jullie voor A Sister’s Hope?’ De vraag is ons al vaker gesteld en wij antwoorden dan ook enthousiast. Ze loopt door.  Ik draai me om en de vrouw doet dit op exact hetzelfde moment, ze zegt: ‘Loop ook voor mij!’
Mijn kilometers doe ik met haar in mijn gedachten. Zoals ik al schreef: je kent allemaal wel iemand in je omgeving, maar zij kwam ineens heel kort binnen in mijn leven, letterlijk en figuurlijk. Bij de finish aangekomen, wordt iedereen onthaald door vrienden, familie en bekenden. Een ontroerend ­moment. Als afsluiting gaan we met alle deelnemers in de vorm van het logo van A Sister’s Hope staan. Zo wordt er een blijvende herinnering aan deze twee bijzondere dagen gemaakt.

Wat een ziekte, wat een kracht, wat een doel!

– Antoinette Kuiper-van der Meché