Iedereen kijkt weleens in een spiegel. ’s Ochtends na het opstaan, ­onderweg in de auto of als je door de stad loopt en in een raam je reflectie ziet. Daar zij we aan gewend. De ene keer zijn we meer tevreden dan de andere keer. Niets mis mee. Het wordt echter anders als je eigen kind door zijn gedrag of hetgeen hij of zij zegt je een spiegel voorhoudt.

Je kent het vast wel: een ‘oeps’-momentje. Je hoort jezelf terug en vaak zijn dit niet de woorden die je graag hoort. Dochter en vriendinnetje spelen leuk samen totdat er ruzie ontstaat omdat het vriendinnetje niet doet wat je dochter wil, en dan is er dat stemmetje dat zegt: ‘En nu is het klaar! Je gaat maar naar je kamer tot je bent afgekoeld en normaal kunt praten.’ Ze weet niet alleen de juiste woorden te gebruiken; nee, ze heeft zelfs de exacte toon te pakken.

Je bent op visite en je zoon vertelt dat jij altijd roept dat je de tegenstander tegen de schenen moet schoppen als er gevoetbald wordt en de regels niet worden nageleefd. En dat terwijl jij net een betoog hebt gehouden over ouders die langs de lijn staan te schreeuwen en hoe belachelijk dit is. Het ‘Ja maar papa, jij roept altijd’-momentje noem ik dat. Bijna iedere ouder kent deze spiegel.

Kinderen bezitten een goed observatievermogen en zijn al zeer jong in staat om ons na te doen in gedrag en naarmate ze ouder worden in woorden en intonatie. Te vaak denken wij dat kinderen horen wat we zeggen en luisteren naar onze woorden. Helaas zijn baby’s vanaf 7 maanden al in staat om op ons te reageren door ons na te doen. De geluidjes die we maken, de gezichten die we trekken, de stem die we gebruiken: kinderen zijn grote sponzen en zullen ons een spiegel voorhouden, juist op het moment dat wij dit niet verwachten. Zij zijn de beste observatoren die er zijn en zeker tot aan hun adolescentie zullen ze dit beter doen dan wij volwassenen.

Wij hebben geleerd om ons met woorden te redden in de maatschappij. Kinderen niet. Vaak hoor ik ouders in mijn praktijk zeggen dat het ene kind precies lijkt op de vader en het andere kind meer op de moeder. We bedoelen dan de goede eigenschappen die we in de partner zo waarderen (en in onszelf). ‘Het rekenen heeft ze van haar vader, het creatieve van mij’, of ‘Hij is net zo sportief als ik en dat attente komt van moeder.’ Als kinderen ons spiegelen, worden we ons bewust van ons gedrag en de woorden die we gebruiken.

Laten we dankbaar zijn dat onze kinderen deze gave bezitten. Neem bij te veel ‘oeps’-momenten gerust contact op.

Claudia Benmesahel-Kruidbos

Praktijk de Interactie biedt hulp aan kinderen en ouders bij diverse leer- en opvoedkwesties. Binnen de praktijk wordt gewerkt met de methode Mediërend Leren®, die zich baseert op de positieve ontwikkelingspsychologie. Het coachen is oplossingsgericht en toekomstgericht.