Ik vond het spannend om hier de eerste keer naartoe te gaan. Wat kon ik verwachten en wat zou ik aantreffen? Ging ik allemaal enge verhalen horen?

Ik ontmoette die dag juist mensen van alle leeftijden, rangen en standen met wie ik uitgebreid heb zitten praten. Ik ging daarna vaker en begon me nuttig te voelen door anderen te helpen met het delen van mijn geschiedenis en verhaal. Zij begrepen mij omdat zij hetzelfde of vergelijk­bare situaties hadden meegemaakt. Ook al had ik veel steun uit mijn eigen omgeving, dit was toch anders. Het klinkt cliché, maar je hebt dan aan één woord genoeg.

Alle lof aan de vrijwilligers die hier werken. Het voelde voor mij alsof ik de eerste was die hier binnenkwam met kanker. Onbevooroordeeld zijn zij in staat om naar het verhaal van een ander te luisteren. Niet nieuwsgierig, maar vanuit oprechte betrokkenheid. Dit vind ik heel bijzonder en speciaal. Geen ‘Ik ken iemand die ook …’ Ze leggen je geen woorden in de mond. Je krijgt alle ruimte om jouw unieke eigen verhaal te doen.

Later ging ik deelnemen aan diverse cursussen. Tijdens de yogalessen is het vaak lachen om je eigen lijf. De acceptatie van je nieuwe lijf, niet alles gaat meer zoals voorheen, maar iedereen mag hier datgene doen wat mogelijk is. Mijn zoontje van 9 jaar ging met vriendjes van de klas hiernaartoe om leuke dingen te doen en te praten over wat hij voelde als hij daar behoefte aan had. Mijn zoon van 13 ging vaak naar de Eik met zijn beste vriendin. Samen met kinderen van andere zieke vaders en moeders trommelde hij op de djembé, maakte graffiti, of volgde een cursus fotografie met zijn mobieltje. De reactie van kinderen op slecht nieuws is sowieso onvoorspelbaar. Mijn oudste vroeg: ‘Mama, ga je dood?’, waarop ik reageerde met ‘Ja, dat kan.’ Onze jongste zoon plaatste vervolgens de opmerking: ‘Ik wil nu graag een boterham met pindakaas’.

Frederiek (45)

Lotgenotencontact helpt
Jaarlijks sterven in Nederland ruim 40.000 mensen aan kanker. In dat ene woord ligt zoveel besloten: angst, pijn en verdriet, maar ook onzekerheid, zorgen en twijfel. Uit onderzoeken is gebleken dat lotgenotencontact je goed doet en een positieve invloed kan hebben op de manier waarop je omgaat met deze ziekte. Een inloophuis biedt lotgenotencontact, steun en aandacht. Je wordt ontvangen door een getrainde gastvrouw of gastheer; een vrijwilliger die vaak zelf of in de eigen omgeving geconfronteerd is geweest met kanker. Daarom kan de vrijwilliger een meevoelende gesprekspartner zijn. Bij regelmatig bezoek leer je de vrijwilligers steeds beter kennen. Het huis staat open voor een moment van rust, een gesprek bij een kopje koffie en kan tevens de ontmoetingsplaats zijn met andere lotgenoten.